W sobotnie popołudnie 18.01.2014 r. z inspiracji naszej koleżanki p. Marii Kunicy , dwie grupy słuchaczy odwiedziły Muzeum Powstania Warszawskiego. Przewodnik wprowadził nas w świat bohaterskich i zarazem tragicznych wydarzeń.
Muzeum zgromadziło i nadal gromadzi pamiątki z owych dni: od małej kartki z poczty polowej, zdjęć powstańców i ludności cywilnej, obrazów miasta, barykad i grobów do tablic z nazwą ulicy, egzemplarzy ówczesnego uzbrojenia, drukarni powstańczej itp. Każdy eksponat jest cenny, to ślad po czyimś życiu, po kimś kto cieszył się i płakał, pracował, miał rodzinę, ukochaną osobę, po prostu żył. Z perspektywy historycznej z żalem patrzymy na roześmiane twarze tych pięknych, młodych ludzi, ich wiarę w zwycięstwo, zapał i determinację w walce o wolną Polskę.
Zapewne długo jeszcze toczone będą spory na temat celowości Powstania. Obojętnie jakie zajmiemy w tym względzie stanowisko bezdyskusyjny i wymowny jest fakt jego skutków, przerażającego rozmiaru tej hekatomby. Straty w ludziach mogły sięgać nawet do 200 tys. osób, ponad 500 tys. osób wysiedlonych z Warszawy (oraz 100 tys. z podwarszawskich miejscowości) do obozów i na tułaczkę do innych miejscowości w Generalnej Guberni lub wypędzonych gdzieś na samotną dolę w obcych krajach. Oprócz tego ogromne straty materialne. Miasto najpierw obrabowane z wszystkiego, co wartościowe, a później metodycznie zniszczone. Zaprezentowany na koniec film pt.: „Miasto ruin” został zmontowany ze zdjęć wykonanych przez niemieckiego lotnika w styczniu 1945 r. Ukazuje straszliwy obraz wymarłego miasta, sterczące nad ruinami resztki ścian, kominów, czarne oczodoły okien, zawalone mosty, w miejscu getta wielka, jasna plama. Ktoś z obecnych powiedział: „Aż nie chce się wierzyć, że z tych kamieni , tego gruzu odbudowano Warszawę”.
